رفاقت

زمان! به من آموخت که دست دادن معنی رفاقت نیست.... بوسیدن قول ماندن نیست..... و عشق ورزیدن ضمانت تنها نشدن نیست ..... هیچ وقت دل به کسی نبند چون این دنیا این قدر کوچیکه که توش دو تا دل کنار هم جا نمیشه ...

یادمون باشه

یادمون باشه که هیچکس رو امیدوار نکنیم بعد یکدفعه رهاش کنیم چون خرد میشه میشکنه و آهسته میمیره . یادمون باشه که قلبمون رو همیشه لطیف نگه داریم تا کسی که به ما تکیه کرده سرش درد نگیره یادمون باشه قولی رو که به کسی میدیم عمل کنیم . یادمون باشه هیچوقت کسی رو بیشتر از چند روز چشم به راه نذاریم چون امکان داره زیاد نتونه طاقت بیاره . یادمون باشه اگه کسی دوستمون داشت بهش نگیم برو نمیخوام ببینمت چون زندگیش رو ازش میگیریم

یادمان با شد

یادمان با شد از امروز خطایی نکنیم

گر که در خویش شکستیم صدایی نکنیم

پر پرواز شکستن هنر انسان نیست

گر شکستیم ز غفلت من و مایی نکنیم

دل من سخت شکست

 مطمئن باش و برو    دل من سخت شکست        وتو چه زشت   به منو سادگی ام خندیدی! به منو عشقی پاک  که پر از یاد تو بود          و خیالم می گفت... تا ابد مال تو بود!    برو تا راحت تر تکه های دلمو سر هم بگذارم              

کسی که عاشق نیست زن را نمی فهمد..

این قصه نامردی ممکن است از جانب یک زن هم باشد ؛اما آنچه مسلم است؛ این است که؛ در محدویت جامعه ما عواقب ناگوار این نامردی از جانب مردبه زن بیشتر و گاهی جبران ناپذیر است ؛زنان در جامعه ما آسیب پذیرتر از مردان هستند....

زخمی که به جسم وارد میشود بعد از مدتی التیام می یابد؛ یک زخمی که شاید به اندازه پرده کوچکی چون بکارت کنار رود ؛ که آن هم امروزه با جراحی قابل التیام است؛اما زخمی که به درون و روح و روان ؛وارد میشود؛ با چه دارویی قابل درمان است ؟ جبران روان به هم خورده با چه چیز ممکن است؟ نه دارویی برای آن است و نه چا ره ایی برا ی آن... جز گذر زمان.....؛جز داشتن طاقت به سنگینی تحمل درد در ثانیه های گذر  زمان ......!!!!