مرا تا لب مرز تشویش برد

    شبی که مرا کَند و با خویش برد

    مرا از عبور خود آکنده کرد

    مرا خاک کرد و پراکنده کرد

    غمی بود و زخمی که در سینه بود

    صدا بود و شب بود و آیینه بود

   که بود آن که بر خویشتن می گریست ؟

   که بود آن که در چشم من می گریست ؟

   من آن شب چه دیدم در آیینه ها ؟

    کجا می دویدم در آیینه ها ؟

    قدم می زدم خاک ، تن می گشود

    زمین زیر پایم دهن می گشود

   « من ِ » من ، دلش را قوی کرده بود

   همه زخم را مثنوی کرده بود

   من و  دل گذشتیم ، تشویش را

   من آن شب شکستم دل خویش را

   من آن شب شکستم ،  تلاطم شدم

   و در چین پیشانی ام گم شدم

   در آن اوج ِ با آسمان همنفس

    دلم بود و من بودم و هیچ کس

   من این تن نبودم تو بودی و تو !

    و من ، « من » نبودم تو بودی و تو !

   تو بودی شب خشک پاییز بود

   تو بودی تمام دلم نیز بود

   تو بودی تنم بود و ویرانی ام

    تو و خاطرات دبستانی ام

   تو و غربت و خستگی های من

    تو و زخم دلبستگی های من

   تو و خواهش خون خاموش من 

    تو و نعش من مانده بر دوش من

   تو بودی و این چشم ، این حنجره

    تو بودی و این کوچه ، این پنجره ...(این شعر اخرین ایمیلی بود که بی افم برام زد)